بررسی مهارت های ارتباطی در دانشجویان پرستاری و ارتباط آن با ویژگی های جمعیت شناختی

مقدمه: مهارت های ارتباطی ابزار مهمی در ارائه مراقبت های پرستاری به شمار می رود. ارتقای مهارت های ارتباطی دانشجویان پرستاری و یافتن نقاط ضعف و قوتِ ایشان یکی از اهداف مهم آموزش پرستاری محسوب می شود. این مطالعه باهدف شناسایی مهارت های ارتباطی دانشجویان در حیطه های مختلف و بررسی ارتباط آنها با مشخصات جمعیت شناختی دانشجویان انجام شد. روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی همبستگی است. از بین دانشجویان پرستاری مشغول به تحصیل در دانشگاه های علوم پزشکی تهران، بقیه الهر(عج)، ارتش و شاهد شهر تهران، تعداد330 دانشجوی پرستاری به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که پنج حیطه مهارت های کلامی و غیر کلامی، هماهنگی درونی و بیرونی، احترام به مددجو و پذیرش غیر مشروط را می سنجید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آمار توصیفی و استنباطی(کااسکوئر) استفاده شد. نتایج: یافته های این مطالعه نشان داد که مهارت های ارتباطی 83% از دانشجویان در حیطه های شروع آگاهانه، 91% در حیطه مهارت های کلامی و غیرکلامی، 88% در حیطه، هماهنگی درونی و بیرونی و 97% در حیطه احترام به مددجو متوسط و خوب بود، ولی در حیطه پذیرش غیر مشروط مددجو 55 % از دانشجویان مهارت ارتباطی ضعیف داشتند. همچنین نتایج در حیطه های شروع آگاهانه (041/0p=) و احترام به مددجو (014/0=p) تفاوت معناداری بین دو جنس نشان داد. بین مهارت های ارتباطی دانشجویان سال 1 و 2 با دانشجویان سال 3 و 4 در حیطه های هماهنگی بیرونی و درونی (002/0=p) و احترام به مددجو (004/0=p) تفاوت معناداری وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به این که بیش ترین ضعف مهارت های ارتباطی دانشجویان پرستاری در حیطه پذیرش غیر مشروط مددجو است و این ضعف می تواند مانع برقراری ارتباط مؤثر با مددجویان و در نتیجه موفقیت در مراقبت مناسب از آنان شود، لذا گنجاندن آموزش رسمی و غیررسمی این مهارت و سایر مهارت های ارتباطی در سرفصل دروس دانشجویان این رشته توصیه می شود.